با
اشک هاش دفتر خود را نمور کرد
درخود تمام مرثیه ها
رامرورکرد
ذهنش ز روضه های مجسم عبورکرد
شاعر بساط سینه زدن را که جورکرد
احساس کرد ازهمه عالم جدا شده است
دربیت هاش مجلس ماتم به پا شده است
دراوج روضه خوب دلش راکه غم گرفت
وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست
شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست
بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید
او را چنان فنای خدا بی ریا کشید
حتی براش جای کفن بوریا کشید
در خون کشید قافیه ها را ، حروف را
از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
"خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود"
اوکهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن ...
پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن ...
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن ...
شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن ...
در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس
شاعر کنار دفترش افتاد از نفس...
مجاهد
لرزش ماه
مشک می رقصید در صدای رباب
آه میخندید با بهانه ی آب
تیر میترسید در اسارت زه
قلب پر امید راهی سوی سراب
تیر زخمی شد از غساوت کین
ماه می لرزید از خجالت آب
تیر برمیخورد بر امید و دلش
مشک خالی شد ای علی تو بخواب.
محمد صادق محمدیان
